ást tilvitnanir

Ást er tvær samhljóma sálir og tvö hjörtu sem slá í takt.

Metnaðurinn er eina aflið sem getur staðist ástinni snúning.

Ástfanginn kynnist maður betri hliðinni af sjálfum sér.

Það er ekki ástin heldur afbrýðisemin sem vill fyrir hvern mun vita allt.

Það sem við getum gert fyrir aðra er prófsteinn valdsins. Það sem við getum borið fyrir aðra er prófsteinn ástarinnar.

Ei leyna augu, ef ann kona manni.

Ást er laun ástar.

Ást er eigingirni tveggja.

Ástarhugar oftast saman rata.

Ástin er límið sem heldur heiminum saman.

Ástin læðist á tánum, þegar hún kemur, en skellir hurðum, þegar hún fer.

Ekki er ást sú auðslitin, er ungir bundu.

Elskaðu mig mest þegar ég á það síst skilið
- því þá þarf ég mest á ást þinni að halda.

If we discovered that we had only five minutes left to say all that we wanted to say, every telephone booth would be occupied by people calling othere people to stammer that they loved them.

Love gives life to the lifeless. Love lights a flame in the heart that is cold. Love brings hope to the hopeless and gladdens the hearts of the sorrowful.... Love manifests its reality in deeds, not only in words -- these alone are without effect.

Hugsanlega eru engar aðstæður jafn hættulegar fyrir heilindi eigin heiðarleika en þær, að vita að maður er elskaður af stúlku sem maður næstum því elskar sjálfur.

Við reynum að gefa börnum okkar allt þótt það eina sem þau þarfnist sé ást og öryggi.

Ástin setur öngu sinn í hjarta þér og knýr þig til að skilja að hið sterkasta af öllu sterku, ástin er ómótstæðileg.

Ástin er sá töfrasteinn sem breytir veröldinni í aldingarð

Eitt er það orð sem losar okkur undan öllum þunga og sársauka lífsins. Þetta orð er ást.

Hver dáð, sem maðurinn drýgir, er draumur um konu ást.

Ekkert á jörðinni er eins yndislegt og sönn ást milli pilts og stúlku í góðu veðri um nótt á voru, þegar hestarnir eru sofnaðir í túnunum.

Vandfarið er hið hárfína einstigi grimmdar og ástar.

Ástin, hún er sú kartafla sem vex aðeins í snjó og ekkert fagurt land er til nema líkami þess sem elskar.

Var þetta þá kanski lífið: að hafa elskað eitt sumar í æsku, og ekki gert sér það ljóst fyren það var liðið, nokkur sjóvot spor á gólfinu og sandur í sporunum, ángan af konu, mjúkar elskandi varir í rökkri sumarnæturinnar, sjófugl; og síðan ekki meir; liðið.

Ást og hatur fara saman og eru ágæt, en ást á ást ofan vekur velgju og leiða. Eins er um ofát á öllum stöðum.

Ástin er allt sem ég á nema bót fyrir rassinn.

Ástin er kannski ekki lengur sterkari en hel, því að tímarnir bjóða upp á svo margt.

Ástin felst ekki í að fá heldur að gefa, ekki í sæludraumum og ástarvímu, nei, þannig er ástin ekki. Hún felst í góðvild og trúmennsku, friðsæld og fallegu lífi - já, þannig er ástin og hún er öllu betra og það sem lifir lengst.

Kærleikurinn rekur smiðshöggið á okkur - ekki útlitið, ekki starfið, ekki ágallar okkar eða afrek, foreldrar, þjóðfélagsstaða eða draumar okkar. Allt er þetta undirstaða og eldsneyti lífsins; en það er kærleikurinn: hvern við elskum, hvernig við elskum, hvers vegna við elskum og það að við elskum sem leggur lokahöndina á okkur.

Við þörfnumst þess að vera elskuð. Við þörfnumst ástvina til að segja okkur að við séum einstök og enginn komi í okkar stað, ástvina sem sinna þörfum okkar, hrekja burtu ótta og öryggisleysi eins og mæður okkar gerðu þegar við vorum börn. En við þörfnumst þess líka að auðsýna kærleika, að vera öðrum betri en enginn.

Ástin setur öngul sinn í hjarta þér og knýr þig til að skilja að hið sterkasta af öllu sterku, ástin er ómótstæðileg.

Dýrð lífsins er að elska, ekki að vera elskuð, að þjóna, ekki að láta þjóna okkur. Að vera öðrum styrk hönd í myrkri þegar neyðin kallar, vera náunganum stoð og stytta þegar kjarkurinn bilar, það er að þekkja dýrð lífsins.

Ástin gerir sætt það sem beiskt er; breytir auvirðilegum kopar í skíra gull. Ástin hreinsar dreggjar; sefar þjáningu, græðir sár. Ástin vekur dauða til lífs og gerir konung að þræli.

Ást er á sinn hátt eins og skýin á himninum áður en sólin braust fram. Við getum ekki snert skýin en rigninguna finnum við og vitum hve blómin og þyrst jörðin fagna henni að kvöldi sólheits dags. Við getum ekki snert ástina heldur en við finnum sætleikann sem hún skilur hvarvetna eftir.

Ást einnar veru til annarrar er í raun aðeins það að tvær einmana verur nálgist, skilji, verndi og gleðji hvor aðra.

Lækningin á öllum meinum og rangindum, áhyggjum, angri og illvirkjum mannkyns, felst í þessu eina orði ,,Ást." Það er hið guðlega afl sem skapar lífið og endurvekur það. Það gefur hverju og einu okkar hæfileikann til að gera kraftaverk, ef við bara viljum.

Velgengnin færir manni margt og mikið en ekki þetta stórkostlega innra með manni sem ástin gefur.

Mér hugnast ekki lengur stórvirki og miklar ráðagerðir, stórar stofnanir og mikið veraldargengi. Ég kann æ betur við hin örsmáu, ósýnilegu, ástríku öfl, sem vinna sitt verk í samskiptum manna, skríða eins og jarðsprotar um alla ganga og skot, eða smjúga eins og vatnið, sem með tímanum vinnur bug á hörðustu minnismerkjum stoltsins.

Ást án ástar á móti,er eins og þýðingarmikil spurning sem fær ekkert svar.

Til að elska þarf mikinn kjark.