Vigdís Finnbogadóttir - Tilvitnanir

Það stóð nú aldrei til að hafa þjóðina á brjósti.

Það var ekki fyrr en í vetur að ég kom auga á að gildið lá ekki í því sem er í kringum mig, og hvernig ég dansa eftir því – heldur í mér sjálfri. Öll mín hugsun dependerar einungis á sjálfri mér.

Allar skoðanir skal endurmeta um leið og ný viðhorf myndast.

Ég vona að Ísland hafi eitthvað fyrir mig að gera.

Ekki má gleyma að ég er alin upp við mikil gildi og heiðarleiki kemur þar fremstur og svo að standa sig. Að standa sig hvað sem á dynur.

Raunverulega er enginn manneskja eins sterk og hún lítur út fyrir að vera. Það hljóta allir að finna fyrir veikleika og sá sem ekki finnur fyrir veikleika getur ekki verið mennskur. Mennskan felst í því að skilgreina sjálfa sig. Tilfinningar eins og að kvíða fyrir áður en maður kemur fram eru ofur eðlilegar. Ég var alltaf mjög hrædd og kvíðin að fara upp á svið og þess háttar, halda ræður og fleira, þegar ég var leikhússtjóri. Svo lendi ég í þessu, forseti, ég var pikkuð út fyrir einhverja tilviljun. Svona skiptist lífið upp í períod, alltaf einhver annar sem vekur athygli á mér og svo tek ég ögruninni. Mér var ekki afhent keflið í boðhlaupinu, heldur var því hent í mig.

Mér finnst ég sjá skýrt að það sem er gott og já­kvætt í mér varð til fyr­ir þá miklu ást sem ég varð aðnjót­andi í upp­eld­inu. Og ég held að þessi allt­umvefj­andi kær­leik­ur hafi gert okk­ur systkin­in að al­min­leg­um mann­eskj­um.

Þegar Ástríður var lít­il sagði móðir mín nokkuð sem ég gleymi ekki. Hún sagðist sjá eft­ir að hafa ekki upp­götvað það fyrr en ég benti henni á það um síðir að for­eldr­arn­ir eiga ekki börn­in, held­ur eiga þau for­eldr­ana.

Núna dett­ur mér stund­um í hug að ég lifi við of­ríki, því að æsk­an ger­ir svo mikl­ar frelsis­kröf­ur að hún fer ekk­ert eft­ir nót­um okk­ar for­eldr­anna. Umb­urðarlyndi okk­ar Íslend­inga, sem við rugl­um sam­an við ást, er allt of mikið. Mér finnst það satt að segja eitt­hvert stærsta mark­miðið í mann­líf­inu að agi og frelsi hald­ist í hend­ur.

Ég ætla að vona að for­seta Íslands verði aldrei neitt það á sem hann get­ur eng­um sagt nema maka sín­um.

Orðin eru kastalar okkar Íslendinga. Í fámenni og fátækt týndum við aldrei manndómi okkar. Við gleymdum aldrei að setja í orð – hinn eina varanlega efnivið sem við eigum – allan hag okkar og alla hugsun. Einmitt þess vegna hefur okkur reynst svo létt verk að skapa okkur fjölskrúðuga nútímamenningu.

Strákarnir geta alla tíð gengið í jakkafötum og í hæsta lagi breyta þeir svolítið skyrtutískunni eða hálsbindinu. En stelpurnar, það er alltaf verið að breyta þeim til þess að minna þær á, eða minna okkur á: Passaðu þig góða, mundu hver þú ert. Ég er mjög fyrir það að fylgja nútímanum í allri tísku. Það viljum við auðvitað og vera vel til hafðar og vel til fara. En það má ekki verða til þess að skyggja á það að við erum mjög sterkar andlegar verur, konur.

Skal þó á það minnt að við erum öll samábyrg við rekstur þessa þjóðfélags, hver í sinu starfi, öll siðferðilega bundin af hagsmunum heildarinnar fremur en okkar eigin, sem kunna að vera tengdir líðandi degi. Framtíðin er alltaf á næsta leiti við hvert augnablik sem líður og til hennar verðum við fyrst og síðast að líta með enn gæfuríkara líf fyrir alla í huga.

Það á ekki að kjósa mig af því að ég er kona, það á að kjósa mig af því að ég er maður.

Þó maður sé í Frakklandi þá grætur maður ekki á frönsku. Maður grætur bara á íslensku, ef maður þarf að gráta. Og maður hlær heldur ekki á frönsku, maður hlær á íslensku.