Páll Ólafsson - Tilvitnanir

Margt er gott að muna þér
þó mér þú fyndist langur.
Farðu vel, þú færðir mér
fögnuð bæði og angur.

Þó að nísti frostið fast
og fölni grænir hagar
eftir þetta kuldakast
koma betri dagar.

Sæt er heit og saklaus ást,
sárt er hana' að dylja;
eins og það er sælt að sjást,
sárt er líka' að skilja.

Vonin mér í brjósti býr,
bezti hjartans maður.
Vonin aldrei frá mér flýr,
fyrri en ég er dauður.

Satt og logið sitt er hvað
sönnu er bezt að trúa.
En hvernig á að þekkja það,
þegar flestir ljúga.

Tíminn mínar treinir ævistundir.
Líkt sem kemba' er teygð við tein,
treinir hann mér sérhvert mein.

Skyldi hann eftir eiga' að hespa', spóla
og rekja mína lífsins leið,
láta í höföld, draga í skeið?

Skyldi' ann eftir eiga að slíta, hnýta,
skammel troða, skeið að slá,
skjóta þráðum til og frá?

Skyldi hann eftir eiga mig að þæfa,
síðan úr mér sauma fat,
síðast slíta á mig gat?

Skyldi' ann eftir eiga mig að bæta?
Það get eg ekki gizkað á,
en gamall held eg verði þá.

Lóan er komin að kveða burt snjóinn,
að kveða burt leiðindin, það getur hún.
Hún hefur sagt mér, að senn komi spóinn,
sólskin í dali og blómstur í tún.
Hún hefir sagt mér til syndanna minna,
ég sofi of mikið og vinni ekki hót.
Hún hefir sagt mér að vakna og vinna
og vonglaður taka nú sumrinu mót.

Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,
þú glæðir allar vonir manns,
og hvar sem tárin kvika á kinn
þau kyssir geislinn þinn.
Þú fyllir dalinn fuglasöng,
nú finnast ekki dægrin löng,
og heim í sveitir sendirðu æ
úr suðri hlýjan blæ.

Þú frjóvgar, gleður, fæðir allt
um fjöll og dali og klæðir allt
og gangirðu undir gerist kalt,
þá grætur þig líka allt.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.