Hannes Hafstein - Tilvitnanir

Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég
. Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér;
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund mín er svo létt,
eins og gæti ég gjörvalt lífið
geysað fram í einum sprett.

Hve fjör í æðar færist
fáknum með!
Hve hjartað léttar hrærist!
Hlær við geð,
að finna fjörtök stinn!
Þú ert mesti gæðagammur,
góði Léttir, klárinn minn!

Hve hátt hann lyftir hnakka,
hvessir brá,
og hringar hreykinn makka.
Horfið á!
Sko, faxið flaxast til!
Grundin undir syngur söngva
slétt við Léttis hófaspil.

En læg nú sprettinn, Léttir,
líttu á,
við eigum brekku eftir,
hún er há.
Nú ægjum við fyrst ögn
áður söng og hófa hljóði
förum rjúfa fjallaþögn.

Fegurð hrífur hugann meira’
ef hjúpuð er,
svo andann gruni ennþá fleira’
en augað sjer.

Að drepa sjálfan sig er synd gegn lífsins herra. Að lifa sjálfan sig er sjöfalt verra.

Lífið er dýrt og dauðinn þess borgun.

Á litlum lærdómshesti
ég legg í prófsins hyl.
Þótt allt mig annað bresti,
ég eitt á samt: Ég vil.

Litla þjóð, með tungum fáum tama.

Þegar ég er kominn út fyrir landsteinana, er ég aldrei lengur flokksmaður. Þá er ég aðeins Íslendingur.