Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég
. Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.

Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér;
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund mín er svo létt,
eins og gæti ég gjörvalt lífið
geysað fram í einum sprett.

Hve fjör í æðar færist
fáknum með!
Hve hjartað léttar hrærist!
Hlær við geð,
að finna fjörtök stinn!
Þú ert mesti gæðagammur,
góði Léttir, klárinn minn!

Hve hátt hann lyftir hnakka,
hvessir brá,
og hringar hreykinn makka.
Horfið á!
Sko, faxið flaxast til!
Grundin undir syngur söngva
slétt við Léttis hófaspil.

En læg nú sprettinn, Léttir,
líttu á,
við eigum brekku eftir,
hún er há.
Nú ægjum við fyrst ögn
áður söng og hófa hljóði
förum rjúfa fjallaþögn.