Einar Már Guðmundsson - Tilvitnanir

Ljóðið er glataður tími, fundinn á ný.

Þótt þú siglir um samtíðina / og fljúgir inn í framtíðina / er fortíðin alltaf í farangrinum.

Meira að segja Geir Vídalín, okkar góði og meinlausi biskup sem hallmælti engum, sagði um „consul Jón Parker“ að þar færi afar „óviðfelldinn og fégjarn“ maður. Þegar Jörgen var farinn sást James Savignac æ oftar í fylgd með Guðrúnu Johnsen.

Það er alltaf einhver sem þarf á hjálp að halda. Það er alltaf einhver úti í kuldanum, einhver að leita að hendi í snjónum.

Guð einn veit, hverju fólki datt í hug að ljúga upp á mig,“ segir Jörgen, alltaf jafn viss í eigin sök og tilbúinn að skilja sjálfan sig. Enginn skildi Jörgen Jörgensen betur en hann sjálfur.

Nóra var enginn hálfviti. Hún kom Jörgen oft í opna skjöldu. Hún var einsog óvirkjaður foss og hafði ekki notið neins sem lífið bauð upp á. Ekki nema áfengis og ástaratlota, allt til að gleymskan hríslaðist um líkamann þar til hún fyndi fyrir því sem hún mundi og vildi gleyma. Nei, auðvitað var þetta rétt hjá Nóru. Það hugsaði bara aldrei neinn út í það sem hún sagði, að hún gæti haft rétt fyrir sér. Hún var einsog við hér á Íslandi sem aldrei vorum spurð að neinu og hættum að skilja spurningar og svöruðum bara út í hött og sögðum já og nei, samtímis; og gerum enn.

Þannig endaði þessi brú. Brúin í Ross. Á einni hlið hennar er samsafn myndverka. Það komu listrænir fangar og luku verkinu. Þar má þekkja höfund brúarinnar, Daníel Herbert, og konu hans, Sir George Arthur landstjóra, ónefndan frumbyggja, veitingamanninn John Headlam og grimmu hundana hans, og svo eru þarna hjónin Nóra og Jörgen Jörgensen, útskorin einsog kóngur og drottning á spilum. Að sigra heiminn er einsog að spila á spil með spekingslegum svip og taka í nefið (og allt með glöðu geði gjarnan sett að veði) og þótt þú tapir það gerir ekkert til, það var nefnilega vitlaust gefið. Í upphafi skildu menn myndverkin á brúnni sem háð en nú benda íbúar bæjarins stoltir á þau, ekki síst á kónginn og drottninguna sem orðið hafa fulltrúar fanganna, og þá ekki síst kóngurinn sem reis upp á borgarafundi og mælti fyrir munn þessa fólks, þeirra réttlausu, fanganna sem höfðu engu að tapa nema hlekkjunum og áttu skýlausan rétt á að rödd þeirra hljómaði.

Hann benti líka á hvað það er skrýtið að það þurfi vitnisburð annarra til að staðfesta stærsta atburð eigin lífs, fæðinguna.

Fólk verður leiðinlegt ef það trúir ekki á neitt skemmtilegt.

þau hanga í stofunni
einsog samlokur en það er ekkert
á milli þeirra nema hamingjan
sem skilur þau að.