[1864 – 1940] skáld, ritstjóri, lögfræðingur, embættis- og athafnamaður
Scroll down
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Hve blásnautt er hjarta sem einskis saknar.
Maðurinn einn er ei nema hálfur, með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Að fortíð skal hyggja, ef frumlegt skal byggja.
Ég skildi, að orð er á Íslandi til um allt, sem er hugsað á jörðu.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt sem dropi breytir veig heillar skálar. Þel getur snúist við atorð eitt aðgát skal höfð i nærveru sálar. Svo oft leynist strengur í brjósti sem brast við biturt andsvar gefið án sakar. Hve iðrar margt líf eitt augnakast sem aldrei verður tekið til baka.
úr Einræðum Starkaðar.
Vilji er allt sem þarf.
Íslandsljóð
Að þræða sinn einstíg á alfarabraut að eilífu er listanna göfuga þraut.
Mín léttustu spor eru grafin í þína sanda.
Andi manns ber eldsins þúsund myndir, eins og hjartans saga á bál og fannir.
Orð eru dýr, þess andans fræ, útsáin, dreifð fyrir himinblæ.
Brúað hefur Atlasál. Íslands fagra, sterka mál.
Nú finnst mér það allt svo lítið og lágt, sem lifað er fyrir og barist er móti.
Ég leita að orði,sem ég aldrei sagði. Um svar mitt hjarta bað. En málið þagði.
En örlætið glatar frændsemd og fylgd. Fagna skal hóflega kynni og vinum. Svo stopult er margt í venzlum og vild, -Vinnirðu einn, þá týnurðu hinum. Hugsirðu djúpt, sé mund þín mild og mælist þér bezt, verða aðrir hljóðir. – Öfund og bróðerni eru skyld; -ótti er virðingar faðir og móðir.
Tíminn er læknir; hann breytir um böl og bíður síns færis við alda dvöl.
Láttu smátt, en hyggðu hátt, heilsa kátt ef áttu bágt, leik ei grátt við minni mátt, mæltu fátt, og hlæðu lágt.
Eilífðin sjálf, hún alein er til. Vor eiginn tími er villa og draumur.
Ljóðið Einræður Starkaðar úr kvæðabókinni Vogar
Tíminn er kyrr. Hann stendur með logandi ljósi og litast um eftir hverju, sem vill ekki deyja.
Útsær
Því dagar sólina uppi um unaðarnætur. Þá eldist ei líf við blómsins né hjartans rætur.
Aleinn ég dvel í stjörnuhöll minna drauma.
Orð er á Íslandi til um allt, sem er hugsað á jörðu.
Sá deyr ei sem heimi gaf lífvænt ljóð.
Með góðum huga hafið sjálft má brúa.
Ó, bjargið þið einhverju, hamranna hlé. Himinsól, vermdu þau lífvænu tré, fyrir allt, sem vor björk hefur borið og strítt, svo hún beri oss framtíðarskóga. Ein frelsandi mund komi og hlúi nú hlýtt hinum harðgerðu viðum með unglimið nýtt. Vor guð, lát þá verndast og gróa.
Reistu í verki viljans merki, vilji er allt, sem þarf.
Vor jörð. Vor jörð. Eitt blys í heljarheim. Einn höfundsdraumur, roðinn sonarblóði.
Minn hlátur er sorg.
Einræður Starkaðar
Hver nótt á sér morgun, hver vetur á vor.
Morgunn
Sjálft hugvitið, þekkingin hjaðnar sem blekking, sé hjarta ei með, sem undir slær.
Aldamót
Dagar þíns lífs, þínar sögur, þín svör / voru sjóir með hrynjandi trafi.
Hvað tækir þú þér fyrir hendur ef þú vissir að þér gæti ekki mistekist?
Aðeins þeir sem þora að gera mikil mistök geta náð miklum árangri.
Stundin er alltaf rétt til að gera hið rétta.
