blaðamaður tilvitnanir

Blaðamaður verður að fylgja því, er hann ætlar sannast og réttast, án þess að láta það aftra sér, þó alþýða hafi annað álit. Blöðin eiga ekki að vera eins og lúður, er hver sem vill getur básúnað í [...] Með einu orði, blaðamaður á að vera ráðgjafi lýsins.

[...] Sérlega athugaverð er staða blaðanna andspænis fulltrúum þjóðarinnar, þar sem fulltrúaþing eru. Þá er blöðin hafa fasta stefnu og fylgja henni fam á sæmilegan hátt, þá mega þau ávallt ganga að því vísu að fulltrúar þjóðarinnar gefi orðum þeirra hæfilegan gaum.

[...] Köllun blaðamannsins er því háleit og fögur, og menn gætu sagt, eitt hið háleitasta og fegursta sem nokkur maður getur tekið sjer fyrir hendur að starfa að. En því æðri, fegurri, helgari og háleitari sem sú köllun er, því meiri vandi og ábyrgðarhluti er henni samfara.

[...] Hann [blaðamaðurinn] má aldrei tala þvert um huga sjer, og eigi láta hræða sig frá sannfæringu sinni, því að hennar má hann aldrei ganga á bak, þótt það gildi líf hans og mannorð, fé og fjör. Hann má því eigi láta það aftra sér, þótt alþýðuhylli hans liggi við, því sannleikurinn er meira verður; hann má eigi óttast það, þótt hann sjái, að sannleiksást hans gjöri vini hans að óvinum hans, og eigi óttast óvild manna, því að sannleikurinn er meira verður; hann má eigi þegja yfir sannleikanum, eða gjöra móti betri vitund til að geðjast öðrum, hvort sem þeir eru háir eða lágir, því sannleikurinn er meira verður.

[...] Hvorki hatur nje vinátta má hafa nein áhrif á starf hans [blaðamannsins] í þjónustu sannleikans.

Blöð eru nú hætt að einungis fréttablöð, þó það sé mikilvægt. Menn heimta, að hvert blað hafi ákveðna stefnu. Ritstjórar blaða geta eigi verið hlutlausir. Þegar einhver er hlutlaus, stafar það annaðhvort af hræsni eða fákænsku.