Ég finn það gegnum svefnin
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit að það er konan,
sem kyndir ofnin minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.

Ég veit að hún á sorgir
en segir aldrei neitt,
þó hún sé dauðþreitt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð.
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.

Ég veit að þessi kona
er vinafá og snauð
af veraldlegum auð,
að launin, sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mesta mildi á.
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.